Archiefvormer

Net zoals Groenendaal en Roodklooster was ook de mannenpriorij van Zevenborren in Sint-Genesius-Rode aanvankelijk een kluis. In 1380 besliste Egidius van Breedeyck, kapelaan in de Sint-Pieterskerk te Anderlecht, samen met enkele andere mannen een gemeenschap te vestigen nabij de Sint-Laurentiuskapel in Brussel. Niet veel later verhuisden ze naar Zevenborren, waar ze in 1388 van hertogin Johanna van Brabant de toestemming kregen om een klooster op te richten van reguliere kanunniken. Van Breedeyck werd hiervan de eerste prior. In ruil voor de toestemming tot oprichting moest er een jaarlijkse mis worden gehouden ter nagedachtenis van de schenker van het grond waarop de instelling werd opgericht. De religieuzen sloten zich in 1401 aan bij het kapittel van Groenendaal en in 1418 bij de Congregatie van Windesheim. Ze hielden zich voornamelijk bezig met studie, kalligrafie en boekverluchting. In 1578, ten tijde van de religieuze troebelen, moest de gemeenschap vluchten, eerst naar Halle en later naar het kasteel van Beersel, waar ze uiteindelijk twintig jaar zou verblijven. Twee jaar later ging het klooster, met inbegrip van de bibliotheek, in de vlammen op. Na hun terugkeer in 1606 bouwde de communauteit de priorij weer op, al zou de instelling niet meer de omvang kennen die ze in de middeleeuwen had gehad. Jozef II beschouwde Zevenborren als een onnuttig klooster en schafte het daarom in 1784 af. De gemeenschap telde toen 14 kanunniken en 4 lekenbroeders. Na de Brabantse Omwenteling keerde ze terug, om vervolgens in 1796 definitief te worden opgeheven.